Victor Boldewijn

Mijn moeder wist al vroeg dat ik later ‘iets’ moest gaan doen waarbij ik veel zou moeten praten. Dat had ze goed gezien. Als kind stelde ik voortdurend vragen. En vandaag de dag zijn nieuwsgierigheid en verbazing nog steeds de grootste aanjagers bij alles wat ik doe. Waarom doen mensen wat ze doen? Waarom zeggen mensen wat ze zeggen?

Ik wilde in de psychiatrie werken omdat die wereld me enorm fascineerde. Toen ik aan de slag ging als poliklinisch en ambulant behandelaar en werkte met jonge mensen met psychotische stoornissen en angststoornissen wist ik: dit is mijn vak. Precies dit wil ik doen. Ik leerde hoe ik mensen met uiteenlopende en ingrijpende klachten een stap vooruit kon helpen en hoe ik overzicht, rust en uitzicht voor hen en hun omgeving kon creëren. Dat ik werkte in de psychiatrie en mensen op allerlei manieren mocht begeleiden en behandelen in de meest bijzondere - soms bijna bizarre - situaties maakte me iedere dag trots. Ondanks de pijn en ellende die ik dagelijks voorbij zag komen ging ik er iedere dag opnieuw voor omdat het er toe deed.

Maar toen de term ‘productie’ zijn intrede deed in de Ggz werd het een wereld waarin ik me langzaamaan niet meer thuis kon voelen. De doelgroep waarmee ik werkte liet zich niet vangen in ‘minuten’. Het werd tijd om op zoek te gaan naar een andere invulling. Ik kon geen goede hulpverlener meer zijn omdat ik het niet kon invullen naar hoe ik dacht dat het het beste was. Daarnaast werkte ik al vanaf mijn 16e in de hulpverlening en had ik behoefte om even afstand te nemen van de vele crisissituaties die ik elke dag tot een goed einde moest brengen. Ik had behoefte aan werken in een ‘gezonde’ omgeving.

Ik kwam terecht in het Hoger Onderwijs waar ik als docent toekomstig hulpverleners ging opleiden. Ik ontwikkelde nieuw onderwijs en doceerde vakken als psychopathologie, psychologische gespreksvoering, casemanagement, preventie en sociale- en levenslooppsychologie. Deze vakken doceerde ik voor de opleiding Social Work en later voor de opleiding Toegepaste Psychologie. Ik heb naast onderwijsontwikkeling en doceren vooral ook gesprekken met studenten gevoerd over passie. Want zorg leveren zou je niet moeten doen zonder je hart. Dit vak doe je niet omdat het een tweede keuze is of omdat je enkel ‘iets met mensen’ wilt doen. De mensen met wie studenten later aan de slag gaan verdienen een hulpverlener die trots is op zijn/haar vak en er helemaal voor gaat.

Maar ook op de Hogeschool kwam ik uiteindelijk in de knel met de bureaucratie. Ik kon mijn ideeën er niet kwijt, althans niet snel genoeg in mijn ogen. De beperkingen die het gevolg zijn van grote organisaties gaan niet samen met mijn drive om mijn nieuwsgierigheid te volgen en efficiënt en doelgericht vooruit te komen. Toen ik stopte als hulpverlener en startte als docent heb ik WAJZ opgericht omdat ik vond dat je als docent ook in de praktijk actief moet zijn. Met WAJZ heb ik in de loop der jaren het werk kunnen creëren dat past bij wie ik ben en waar ik voor sta.

Ik heb in de GGZ geleerd om snel overzicht te creëren in crisissituaties, de angel ergens uit te halen. In mijn tijd in de politiek en het openbaar bestuur leerde ik onderhandelen en omgaan met (tegengestelde) belangen. Het onderwijs heeft me vaardig gemaakt in dingen overbrengen en de organisaties waar ik werkte hebben mij alle kansen gegeven om mezelf te ontwikkelen.

Ik ben ondernemend. Ik geloof dat alles wat je wilt mogelijk is. Het is mijn missie geworden om professionals in zorg- en hulpverlening te helpen zich verder te ontwikkelen, zodat zij met meer kennis, vaardigheden en passie hun werk kunnen doen. Ik leer managers over de kracht van teams en hoe je de kracht van een team zo kunt inzetten dat mensen het leuker hebben met elkaar en beter worden in hun vak. Met altijd betere resultaten tot gevolg.

Naast individuele medewerkers, teams en managers helpen bij hun professionele en persoonlijke ontwikkeling houd ik me onder andere bezig met ondersteuning bij cultuurveranderingen en nieuwe manieren van werken. In mijn achterhoofd gaat het me altijd om het positief stimuleren van passie en werkgeluk. Als mensen zien dat alles wat je wilt mogelijk is ben ik tevreden. Ik ben daar zelf het levende bewijs van. Ik run een succesvol bedrijf. Een uitgekomen droom die ik ooit niet eens durfde te dromen. Ik geloof dat leren ongoing is en dus niet ophoudt. Ik blijf dan ook voortdurend verschillende opdrachten aangaan, zoek samenwerkingsverbanden met mensen die me kunnen aanvullen of verbeteren en zet me in op verschillende terreinen: In de wereld van de politiek, de sport en natuurlijk de zorg.

Af en toe heb ik echt nog wel twijfels en denk ik…dat kan niet, dat lukt me nooit. Maar na een nachtje slapen weet ik: alles kan. Waar een wil is bestaat een weg. Voor jou dus ook:)

Victor heeft de opleidingen MWD, VO GGZ, pre-master Psychologie, de Master Social Work (praktijkontwikkeling, projectmanagement en veranderkunde) en nog enkele opleidingen op het gebied van gesprekstechnieken, gedragsverandering en -beïnvloeding, teambegeleiding en didactiek gedaan. Hij houdt zich binnen WAJZ bezig met het ontwikkelen en geven van trainingen, vastgelopen casuïstiek en veranderingen in de werkcultuur.